Wieczorem w Święto Trzech Króli w 1968 r. zmarł w Łowkowicach, pow. Kluczbork, śp. ks. dziekan Wilhelm Szampera. Ksiądz Szampera urodził się 03.01.1894 r. w Gogolinie, ukończył gimnazjum w Opolu w 1914 r. i został immatrykulowany na Uniwersytecie Wrocławskim – na wydziale teologicznym. Po pierwszym semestrze wybuchła I wojna światowa, kleryk Wilhelm Szampera został powołany do wojska i musiał przerwać studia. Po wojnie i okresie niewoli w 1920 r. mógł dalej kontynuować studia. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1922 roku.

Okres przełomu wieku XIX i XX był dla gogolińskiej społeczności niezwykle ważny. W prężnie rozwijającej się miejscowości budowano kościół parafialny, który poświęcono 10 lipca 1901 r. Całkowite oderwanie od macierzystej parafii Otmęt nastąpiło jednak formalnie dopiero 20 stycznia 1903 r. Erygowano wówczas parafię pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa. Funkcję kuratusa pełnił ks. Karol Lange, który 16 listopada 1903 r. został oficjalnie wprowadzony na stanowisko proboszcza parafii. Ksiądz Lange przybył do Gogolina w 1902 r. i zdążył rozpoznać miejscowe środowisko. Niewątpliwie, młoda społeczność parafialna wymagała duchowej formacji i integracji. Rekonstruując ówczesną rzeczywistość, można postawić tezę, że jednym z instrumentów w pracy duszpasterskiej była organizacja pobożnych stowarzyszeń. Krótko po oficjalnym ustanowieniu parafii, już w marcu 1903 r., erygowano Bractwo Różańcowe, w 1906 r. – Gogolińskie Towarzystwo Katolickich Robotników, w 1910 – Stowarzyszenie (Związek) Świętej Rodziny, zrzeszenie rzemieślników pod patronatem św. Józefa, Bractwo Czcicieli Najświętszego Serca (1915), Trzeci Zakon św. Franciszka[1].

Przez kilkaset lat społeczność Gogolina administracyjnie należała do parafii Otmęt. Idea budowy kościoła w Gogolinie powstała na początku lat dziewięćdziesiątych XIX wieku. Gogolin stał się wtedy dynamicznym ośrodkiem przemysłu wapienniczego. Pod patronatem otmęckiego proboszcza Księdza Schöbla i gogolińskiego lekarza, doktora Brunona Hampla rozpoczęto budowę kościoła w stylu neogotyckim. W uroczystość patrona Gogolina, świętego Urbana, 25 marca 1899 roku został poświęcony kamień węgielny świątyni. Projekt techniczny opracował architekt Kügler z Opola. 10 lipca 1901 roku ksiądz Schöbel poświęcił nowo zbudowany kościół, w tym samym dniu odprawił w nim pierwszą mszę świętą. Świątynię poświęcono Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Parafię erygowano 20 stycznia 1903 roku, pierwszym proboszczem został ksiądz Karol Lange. Kościół konsekrował 6 czerwca 1907 roku kardynał Kopp z Wrocławia. Ołtarz główny ufundowano w 1925 roku.

W dniu 20 maja 1895 sprowadzono do Gogolina Siostry Boromeuszki. W 1903 roku założono Bractwo Różańca Świętego, a w 1910 roku Stowarzyszenie Świętej Rodziny. W 1915 roku rozpoczęło działalność Bractwo Serca Jezusowego, w 1929 Związek Matek chrześcijańskich, w 1947 roku powstała Sodalicja Mariańska. W latach 1993 – 1995 zbudowano kaplicę cmentarną pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego

W 2015r. mija 120. rocznica przybycia sióstr Boromeuszek do Gogolina. Historia klasztoru i szpitala św. Józefa to jedna z najpiękniejszych kart w dziejach miejscowości.
Przybywając w 1895r. do Gogolina, siostry Boromeuszki trafiły w samo centrum dynamicznych przemian związanych z uprzemysłowieniem Górnego Śląska. W tym czasie Gogolin był już ważnym centrum produkcji i dystrybucji wapna, a w miejscowym pejzażu dominowały dymiące kominy i potężne kamienne piece. Miejscowość leżała na linii Kolei Górnośląskiej łączącej Wrocław z Mysłowicami. Nie było jeszcze ani kościoła katolickiego (budowę rozpoczęto dopiero 25 maja 1898r.), ani kościoła ewangelickiego (1909r.). Miejscowość należała do parafii Otmęt.
Ksiądz Moritz Schöbel, ówczesny proboszcz parafii w Otmęcie, pochodził z Trzebicy. Kiedy więc zaistniała konieczność zorganizowania w Gogolinie szerszej opieki nad dziećmi, ubogimi i opieki medycznej, i rozważano możliwość sprowadzenia jakiegoś zgromadzenia zakonnego, jego zdanie było bardzo istotne. Być może był nawet pośrednikiem i łącznikiem w tej sprawie. Dyrekcja miejscowych zakładów wapienniczych zwróciła się więc z prośbą do Domu Generalnego Sióstr Boromeuszek w Trzebnicy o przysłanie sióstr w celu podjęcia posługi w Gogolinie.
W 1895r. przybyły trzy siostry: przełożona s. Carolina Bazan, s. Eduarda Salamon i s. Virgilia Mainka, w połowie 1895r. było już pięć sióstr. Jak napisał Jerzy Lipka: „do dyspozycji sióstr oddano ubogi domek”1. Do kościoła w Otmęcie siostry jeździły przysyłanym powozem. W1895r. dyrekcja zakładów wapienniczych utworzyła przy dzisiejszej ul. Spacerowej 2 przedszkole, w którym siostry pracowały. Ponadto, zgodnie z charyzmatem zgromadzenia, sprawowały opiekę nad ubogimi, chorymi i opuszczonymi. Zajmowały się również formacją duchową młodzieży żeńskiej i robotnic. Prały i prasowały bieliznę kościelną, a jako wykwalifikowane pielęgniarki obsługiwały także chorych w domach. W 1908r. w Gogolinie było już osiem sióstr. Obecnie w Gogolinie mieszkają cztery siostry. Z Gogolina wywodzi się jedna siostra Boromeuszka, s. Romana Pawlyta, która wiele lat pracowała w Nuncjaturze Apostolskiej w Wiedniu.